دلم گرفته،

دلم عجیب گرفته است.

وهیچ چیز،

نه این دقایق خوشبو،‌كه روی شاخه ی نارنج می شود خاموش،

نه این صداقت حرفی، كه در سكوت میان دو برگ این گل شب بوست...

نه ، هیچ چیز مرا از هجوم خالی اطراف

دلم عجیب گرفته است.

كجاست جای رسیدن،

و پهن كردن یك فرش

و بی خیال نشستن

و گوش دادن به صدای شستن یك ظرف زیر شیر مجاور؟

درنگ خواهی كرد

و سطح روح ، پر از برگ سبز خواهد شد؟

دلم عجیب گرفته است...

سهراب سپهری